Tot het uiterste gaan voor de publiciteit van Down Under.

Tekst: Julie Saetre

Rod Moore was nog niet bekend met Kiwanis toen een lid van de groep uit Newcastle, Australië, hem vroeg om te spreken op een bijeenkomst. Moore had onlangs drie kilometer over de bodem van het Macquarie-meer – één van de grootste zoutwatermeren aan de Australische kust – gelopen om geld in te zamelen voor een weeshuis in Bali. (Drie decennia geleden deed hij hetzelfde, toen in het kader van een inzamelingsactie voor kinderen met een beperking.)

Tijdens zijn bezoek kwam Moore erachter dat de groep uit Newcastle zich eveneens voor weeskinderen uit Bali inzet, dus besloot hij zich bij hen aan te sluiten. Na enkele gesprekken met de leden ontdekte hij dat hij niet de enige was die nog nooit van Kiwanis had gehoord.

“Dat is een belangrijk punt voor ons,” zegt Ken Archer, lid van Kiwanis Newcastle en voormalig gouverneur van het district Australië.

Moore schoot snel te hulp.

“Ik wilde zorgen voor meer naamsbekendheid, dus ik dacht: “ik moet dit keer een inzamelingsactie doen op een plaats die iedereen kent”, aldus Moore. “En iedereen kent de haven van Sydney.”

Moore is altijd een liefhebber van extreme sporten geweest. (Hij benadrukt dat hij een avonturier is, maar geen waaghals.) Hij ging duiken in het Groot Barrièrerif en deed aan deltavliegen. Hij nam zijn vijf kilometer lange tocht over de 15 meter diepe havenbodem dus erg serieus.

Hoewel het Macquarie-meer relatief ondiep is en een vlakke bodem heeft, is de Sydney Harbourop plaatsen wel 30 meter diep. Er liggen zandstenen zwerfblokken op de bodem, pieren en boten aan de oppervlakte en daartussenin zwemmen haaien. Moore liep over de havenbodem, ademend door een buisje dat aan één van de luchtflessen aan boord van een hulpschip bevestigd was.

Om de haaien op een afstand te houden, droeg hij, in plaats van een rugschild van staal met mazen, een elektronisch apparaat dat rondom de drager een driedimensionaal elektronisch veld creëert. Haaien gebruiken de elektrische korteafstandreceptoren in hun snuit om naar eten te zoeken; het haaienschild zorgt ervoor dat deze receptoren verkrampen, waardoor de haaien vluchten.

Verder is Moore uitgerust met een kompas, armbescherming, zijn “Crocodile Dundee”-mes en een extra luchtfles. Deze luchtfles kwam, twee uur onderweg in de vijfenhalf uur durende tocht, goed van pas.

“Ik was op 15 meter diepte. Het was een onprettige, donkere, regenachtige dag. Boven ging in feite alles mis,” vertelt hij. “Ze blokkeerden mijn luchttoevoer. Daardoor moest ik mijn reservefles aanspreken.”

Zonder zonlicht om de diepten te verlichten, vond hij zijn weg in het donker, manoeuvrerend langs de zandstenen zwerfblokken.

“Het gemiddelde zwerfblok was zo groot als een kleine vrachtwagen,” aldus Moore. “Sommige zijn zo groot als een huis. En de vraag is elke keer of ik er omheen of overheen zal gaan.”

Op een gegeven moment bleef zijn luchtslang vastzitten aan de kiel van een jacht en dus moest zijn hulpteam hem losmaken. Zo nu en dan ging er een schaduw over hem heen; een haai die zich een weg door het water baande. Hij weerstond de drang om een blik naar boven te werpen.

“Ik kijk niet,” zegt hij. “Als je ernaar kijkt, zie je het. Als je het ziet, weet je het. En als je het weet – ik kijk gewoon niet.”

Eén keer verbrak hij de spanning door bij de Point Piper-gemeenschap, waar de premier van Australië woont, boven water te komen.

“Ik kwam boven water en zwaaide naar hem,” zegt Moore.

Toen hij veilig aan het einde van zijn route was aangekomen, kwam Moore uit het water, terwijl hij een gevonden fiets naar boven duwde.

Terwijl de dagen nadien verstreken, kwam Kiwanis meer en meer in het nieuws. Het verhaal werd opgepikt door de nationale media in Australië en een krant in het Verenigd Koninkrijk schreef er een artikel over.

“Het ging de hele wereld over,” zegt Archer. “Het aantal bezoeken aan onze Newcastle-website  en de website van het district is enorm toegenomen. Mensen zoeken ons online op. Dat was allemaal niet gebeurd als Rod niet naar een bijeenkomst was gekomen.”

Moore laat het hier echter niet bij. Hij heeft inmiddels al nieuwe tochten onder water afgelegd in Australië en hij heeft een imposant, nieuw idee.

“Ik ga mijn getuigschrift deltavliegen hernieuwen en de bedoeling is om in Australië enkele hoogterecords te zetten. Ik zie het deltavliegtuig voor me met Kiwanis erop geschreven. Dat heeft twee voordelen: je krijgt naamsbekendheid en mensen hebben het erover.”