Durf jij van een 10 meter hoge steile rots naar beneden te glijden in een zelfgemaakt vliegtuig?Kiwanis-leden uit Nashville reiken tot grote hoogten om de boodschap van hun club te verspreiden.
Verhaal van Julie Saetre
Foto’s door Curtis Billue, Jack Brockley en Red Bull
Op een smoorhete zaterdagmiddag, afgelopen september, bleven veel inwoners van Nashville in de Amerikaanse staat Tennessee liever binnen, in de verfrissende koelte van de airconditioning die op volle toeren draaide.Maar dat gold niet voor Kelly Koeppel.
Dit Kiwanis-lid uit Nashville zat boven op een wankel uitziend ding met vleugels, op een 10 meter hoog platform in de Cumberland-rivier.Over enkele minuten zouden haar medeclubleden haar een zetje geven en haar vliegtuig van de rand van het platform duwen, waardoor ze naar beneden zou glijden, het water in.
Dit scenario doet misschien denken aan een soort onbezonnen ontgroeningsritueel, maar het Kiwanis-vijftal had zich vrijwillig aangemeld voor deze bizarre opdracht, die deel uitmaakte van het Red Bull Flugtag-evenement.Deze Oostenrijkse energiedrankfabrikant organiseert al meer dan twintig jaar over de hele wereld zogenaamde “flugtags” (Duits voor “vliegshow”).De deelnemende teams bouwen hun eigen, door menskracht aangedreven vliegtuig. Op de dag van het evenement wordt dit op het water gelanceerd.
De teamleden moeten ook themakleding dragen en een muzikale sketch van één minuut opvoeren voordat ze een duik nemen. Een jury kiest de winnaars, waarbij gekeken wordt naar de afgelegde afstand, de creativiteit en de reacties van het publiek.
Maar waarom zou een groep Kiwanis-leden, verder heel normale mensen, zo’n gekke opdracht uitvoeren?Heel simpel:om promotie te maken voor hun club, hun vrijwilligerswerk voor de gemeenschap en de missie van Kiwanis.
Of, zoals Chad Sutton (ontwerper van het voertuig en lid van het grondpersoneel) het verwoordt: “De naam Kiwanis stond overal aangeplakt.Het was echt cool.”
Koeppel heeft ervaring met het genereren van positieve publiciteit. Als directeur van het bedrijf k2forma, dat ze in 1997 oprichtte, is ze gespecialiseerd in reclame, marketing, design en digitale media.Toen Red Bull bekendmaakte het tweede Flugtag-evenement in Nashville te gaan organiseren, zag ze onmiddellijk welke mogelijkheden dat bood om promotie te maken voor haar Kiwanis-club.
De Kiwanis-club van Nashville is opgericht in 1916 en heeft ruim 240 leden. Om de club bloeiend te houden, probeert het bestuur enthousiaste nieuwe leden te werven in alle leeftijdscategorieën.De groep Jonge Professionals houdt elke maand een gezellige bijeenkomst voor 20- tot 45-jarigen, waar ze kunnen netwerken, vrijwilligerswerk doen en nieuwe vrienden maken.Ongeveer 80 Kiwanis-leden uit Nashville vallen in deze leeftijdscategorie.
“Daar zit de meeste groei,” zegt Victor Legerton, de secretaris van de club.
Koeppel nam contact op met de Jonge Professionals om ze te polsen voor deelname aan het flugtag-evenement van zowel de groep als de club als geheel.De Jonge Professionals wilden wel meedoen, en al gauw besloot ook de club als geheel om het project te steunen.
“Het begon op kleine schaal, maar na enige tijd was iedereen erbij betrokkenen,” herinnert Koeppel zich.“Het was leuk om te zien hoeveel verschillende mensen op de kar sprongen.Veel clubleden werden zich bewust van het belang van het project en zetten zich op een heel andere manier voor de club in.”
Legerton voegt eraan toe: “En dat was een van de dingen waarop we hadden gehoopt: dat de Jonge Professionals de oudere leden weer enthousiast zouden maken en nieuwe energie zouden geven.Dat is door dit project zeker gelukt.Ook heeft het de club al een paar nieuwe leden opgeleverd.”
Een daarvan is Sutton.Als ervaren hoofdingenieur bij EG Aviation heeft Sutton een uitgebreide achtergrond in mechanisch luchtvaartontwerp, waaronder het testen en de fabricage van onderdelen voor vliegtuig- en raketmotoren.Zijn vader, die al heel lang lid is van de Kiwanis-club in Nashville, vroeg Sutton of hij het “flugtag” wilde ontwerpen.
“Hij had het altijd over die club waarvan hij lid was,” zegt Sutton.“Hij had me al eens eerder gevraagd om een keer mee te gaan, maar ik zag het als een club van oude mannen met hoeden en pluimen.Ik wist eigenlijk niks van Kiwanis in die tijd.…Maar het flugtag-project klonk interessant en het leek me leuk om eraan mee te doen.Ik ging naar een vergadering, praatte met een paar mensen, leerde ze kennen.Het was heel anders dan ik had verwacht, en twee weken later werd ik zelfs lid van de club.”
Het “flugtag” stelde hem voor een ongewone uitdaging, want Red Bull hanteert strenge bouwvoorschriften.Zo mag het vliegtuig niet groter of zwaarder zijn dan een bepaald maximum, moet het onzinkbaar zijn en moet het bouwmateriaal milieuvriendelijk zijn.
“In feite bouwden we een groot formaat papieren vliegtuigje,” legt Sutton uit.“We zochten uit hoe het eruit moest komen te zien,hoe alle onderdelen in elkaar moesten passen.Maar hoe kregen we dat ding in vredesnaam in elkaar en hoe moesten we het vervoeren?Daarnaast moesten we ons ook nog bezighouden met zaken als ergonomie en de veiligheid van de piloot.De menselijke factor speelde een grote rol.”
Ook met de kosten moest rekening worden gehouden.Als het vliegtuig eenmaal in het water geland is, wordt het door mensen van Red Bull weggesleept.De teamleden mogen niets houden van het wrak.
“Het grappige is dat je iets bouwt waarmee een persoon veilig op het water moet kunnen landen, maar eigenlijk is het letterlijk een soort wegwerpvliegtuigje,” zegt Sutton.“Zoiets als een scheermesje, dat je uit het plastic haalt, één keer gebruikt en weggooit.”
Op het lanceerplatform van het “flugtag” stond Koeppel te wachten, boven op Suttons voltooide vliegtuig, genaamd de Vliegende Kiwana.Volgens het verhaal van de club kreeg dit wezen, half koala, half leguaan, vleugels nadat het Red Bull gedronken had.Legerton kwam op het idee door een knuffel, die hij in 2000 had gekocht op de conventie van Kiwanis International, om de Miracle Network-kinderziekenhuizen te steunen.Hij verzon een verleden voor het beest en de clubleden besloten hun project eromheen te organiseren.
Maar Koeppel hield zich niet bezig met de mythische geboorte van Kiwana.Ze was gefocust op het uur van de waarheid en haar taak als piloot.Sutton had een vereenvoudigd besturingssysteem ingebouwd in de Kiwana.De vier man grondpersoneel moesten het vliegtuig rennend van het lanceerplatform af duwen.Dan kon Koeppel de neus van het voertuig omhoog richten door een hendel over te halen.
“Tenzij de renners uit Kenia kwamen, was het onmogelijk om voldoende luchtsnelheid op te bouwen om echt op te stijgen vanaf het lanceerplatform,” legt Sutton uit.“We zouden 2 à 3 meter moeten dalen, genoeg luchtsnelheid opbouwen door de zwaartekracht en dan kon ze de stuurknuppel overhalen, het vliegtuig horizontaal richten en vooruit vliegen.”
Koeppel nam die verantwoordelijkheid serieus.Het team had niet de bedoeling een spectaculaire landing te maken, in tegenstelling tot veel andere deelnemers.De Kiwanis-leden wilden het bestaande flugtag-record verbeteren: een vliegafstand van 79 meter.Koeppel wist dat er veel kracht nodig was om op de Kiwana te blijven zitten en hem te besturen. Daarom had ze voorafgaand aan de wedstrijd drie keer per week getraind met een persoonlijke trainer. Terwijl ze zat te wachten tot haar team aan de beurt was, bereidde ze zich mentaal voor.
“Ik had een heel specifieke taak en ik wist dat daarvoor uiterste concentratie nodig was,” zegt ze. “Toen ik boven op het vliegtuig zat, was het een combinatie van proberen rustig te blijven en me concentreren, mediteren en mijn hartslag omlaag proberen te krijgen.Maar ik probeerde ook te genieten van het moment, want het was zo veel werk was geweest en het was zo snel weer voorbij.Dus ik zat daar met mijn ogen dicht en probeerde de zon op mijn gezicht te voelen, het moment wat langer te laten duren.”
Intussen had Sutton zich verzoend met zijn rol als lid van het grondpersoneel.Zij moeten het vliegtuig niet alleen van het platform af duwen, maar ook erachteraan lopen, het water in.Dus toen de Vliegende Kiwana werd aangekondigd, nam hij een grote sprong.Sutton en de rest van de bemanning waren verkleed als ontdekkingsreizigers die op zoek waren naar de mysterieuze Kiwana. Ze voerden hun sketch van één minuut op voor een publiek van meer dan 60.000 toeschouwers.Voor hij het wist, rende de bemanning op volle snelheid, terwijl ze de vliegmachine aanduwden.
“De adrenaline giert door je lichaam; het is een soort bewustzijnsvernauwing,” zegt Sutton.“We hadden natuurlijk wel geoefend, maar niet op de rand van een 10 meter hoge steile rots.”
Koeppel reageerde op dezelfde manier:“Het was verschrikkelijk.Ik dacht steeds: niet neerstorten.Ik wilde niet ‘op mijn bek gaan’, zoals sommige andere vliegtuigen.Maar ik heb een hoge reactiesnelheid en ik was goed voorbereid.Ik ging over de rand en trok aan de stuurknuppel.Trekken…Trekken…En dan: boem, water.En dat was het dan.Dan is het voorbij.”
Toen ze op het wateroppervlak terechtkwam, gelukkig zonder kleerscheuren, had ze geen idee hoe goed haar vlucht gelukt was.Maar eenmaal op het droge hoorde ze dat de Kiwana niet alleen goed op het water terechtgekomen was, maar ook de op een na grootste afstand had afgelegd.
“We hebben precies gedaan wat we wilden doen, wat we van plan waren,” zegt ze.“We hadden maar één kans, en het ging goed.Het was geweldig.”
Aan het eind van de wedstrijd – ook al had de Vliegende Kiwana geen records gebroken – bereikten de leden hun belangrijkste doel.
“Het was leuk geweest als we een nieuw wereldrecord hadden gevestigd,” bedenkt Sutton.“Maar ons doel was de naam Kiwanis onder de aandacht brengen, en ik denk dat dat ons wel gelukt is.Voor de ogen van een heleboel mensen.”
Dit verhaal verscheen oorspronkelijk in het maartnummer van Kiwanis-magazine van maart 2018.
Kiwanis Magazine-Nederlands 
Proficiat as we saey in Dutch of Flemish!
I reconise the Tennessee spirit mixed with a hart of Kiwanis!
… I used to live in Morristown Tennessee …
From Yves Demey Kiwanis Kortrijk ring Belgium
LikeLike