Een Aktion Club-lid uit Pennsylvania is de ster in een bekroonde documentaire.
Tekst: Kasey Jackson • Foto’s: Kasey Jackson en ter beschikking gesteld door Orchard Studios
Dina Buno geeft toe dat ze vrijpostig is.Ze is niet bang om voor haar mening uit te komen.Ze praat veel, en dat is te merken als ze haar levensverhaal vertelt.Maar ze is ook een vat vol tegenstrijdigheden.
In de bekroonde documentaire “Dina”, waarin ook Scott Levin voorkomt, met wie ze pas getrouwd is, laat ze een andere kant van zichzelf zien: vaak overdreven voorzichtig, een tikje nerveus en, zo geeft ze meteen toe, verlangend naar wat extra liefde en zorg en soms wat hulp.
Net als wij allemaal …
En ze is al lang bij Kiwanis betrokken.
Dina leerde Ed Sickles, lid van de Kiwanis-Club van Glenside in Pennsylvania, kennen toen zij op school zat en hij haar leraar was.Hij werd haar mentor.Haar vriend.En toen hij en mede-Kiwanis-lid Darlene Anderson in Abington in de staat Philadelphia een Aktion Club oprichtten, een serviceclub voor volwassenen met een beperking, vroeg Ed Dina om lid te worden.
Dina vertelt dat Ed altijd voor haar klaarstond, met levenslessen, vriendschap en goede raad.Ze herinnert zich hoe ze tientallen jaren geleden eens huilend thuis kwam omdat ze haar werk zo vervelend vond. Ed wist wel raad.
“Ed zei: ‘Neem maar ontslag en kom voor mij werken; je kunt wel voor mijn zoon zorgen’,” zegt Dina.“En de rest is geschiedenis.”
Dina vertelt dat ze Dan, Eds zoon, zag opgroeien tot een fantastische jongen, tiener en jonge man, en dat ze sinds die tijd goede vrienden zijn.
Diezelfde Dan Sickles werd uiteindelijk filmmaker … en zette Dina in het spotlight.
“Ik wist dat Dan tot grote dingen voorbestemd was,” zegt Dina. “Ik wist dat deze jongeman veel zou bereiken.”
Maar ze had niet kunnen raden hoe ver hij, en zijzelf, het zouden schoppen: tot in de spotlights en op de rode lopers, overal ter wereld.De film “Dina” heeft verscheidene belangrijke filmprijzen gewonnen, waaronder de Grand Jury Prize op het Sundance Filmfestival, de Peek Award en de prijs voor de beste film van 2017 van de International Documentary Association.
“Ik ben helemaal in de wolken,” zegt ze.“Ik ben zo blij.Ook voor de mensen die de film gemaakt hebben.”
Regisseur Dan Sickles zegt dat hij en zijn mederegisseur Antonio Santini het plan hadden opgevat om een film te maken als eerbetoon aan Ed, die in 2014 overleed. Ze wilden zijn leven laten zien door de ogen van de Aktion Club-leden.Dan en Antonio gingen dus op bezoek bij de Aktion Club om opnamen te maken.En Dina stal de show, zo bleek.
Nu hadden ze een verhaallijn.Ze zouden Dina en Scott volgen bij hun leven als “neurodivers” stel, zoals zij het noemen.(Dina heeft een ontwikkelingsstoornis, is autistisch, heeft asperger, een angststoornis en een dwangneurose.Scott heeft ook asperger.)Ze zouden in beeld brengen hoe Dina en Scott hun weg zoeken door het leven.We zien hoe hun vrienden, van wie de meesten ook lid zijn van de Aktion Club van Abington, een verlovingsfeest voor het stel organiseren.We zien hun bruiloft en we zien dat Scott naar Dina’s appartement verhuist.We zien hoe Scott naar zijn werk gaat en Dina bezig is in de huishouding.Het publiek kijkt mee bij deze unieke blik op hun leven. De camera’s staan verdekt opgesteld, maar leggen alles vast, van het samen koken tot intieme gesprekken over seks.Het is echt en ongepolijst.
En misschien wel het allerbelangrijkste: “Dina” dwingt de kijker om na te denken over de vraag hoe we met elkaar omgaan en hoe we onze behoeften en wensen kunnen overbrengen.De film herinnert ons eraan dat we allemaal gelijk zijn, hoe verschillend we ook zijn.Hij herinnert ons aan de gemeenschap waarvan we deel uitmaken, en aan de manier waarop we door onze relaties ons gevormd worden en veranderen.
“Ed heeft me geleerd om sterk te zijn en me niet te laten ontmoedigen als het tegenzit,” zegt Dina.“Hij heeft me geleerd om mijn aandacht erbij te houden, zelfvertrouwen te hebben, vol te houden.Hij heeft me geleerd wat liefde en vriendschap betekent.Hij heeft me geleerd dat je altijd achter je vrienden moet staan.Je kunt boos op iemand zijn, maar toch van hem houden.Hij heeft me geleerd niet jaloers te zijn.En om iets voor anderen te doen zonder er iets voor terug te verwachten.
“Soms, als het koud is of sneeuwt op dinsdagavond, smeer je brood met pindakaas en jam; je bent verkouden en je gewrichten doen zeer, maar je doet het toch, want je doet het om anderen te helpen.Dat heeft Ed me allemaal geleerd.Ik wil net zo zijn als Ed.”
Volgens Dina heeft Dan veel dezelfde eigenschappen als zijn overleden vader.
“Toen hij nog een tiener was, wist Dan al hoe je moet geven,” zegt ze.“Dan heeft me geleerd om te geven, maar ook om sterk te zijn en me te verzoenen met de leegte die Ed achterliet. Dan herinnert me eraan dat ik Ed nog in mijn hart draag, dat er nog steeds een Sickles is.Dan liet me mijn dromen najagen; hij zei: ‘Ik heb je toegejuicht.’Hij bleef me aanmoedigen.”
En dat doet hij nog steeds.Als regisseur gaf hij haar de ruimte voor haar verhaal.
“Dit was Dina’s podium,” zegt hij.“We hadden geen script gemaakt.We lieten het gewoon gebeuren.”
Dina Buno is de hoofdspreker tijdens de Trainings- en leiderschapsconferentie van de Aktion Club in Las Vegas, op 28 juni om 13.00 uur.‘s Avonds vertelt ze haar verhaal ook tijdens de conventie van Kiwanis International in Las Vegas.
Kiwanis Magazine-Nederlands 